O Παύλος Κουντουριώτης υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στη νεώτερη ιστορία. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1855 και πέθανε στο Παλαιό Φάληρο το 1935. Κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό, ενώ διακρίθηκε ιδιαίτερα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Το 1900 ως κυβερνήτης του καταδρομικού «Μιαούλης» έκανε τον πρώτο εκπαιδευτικό διάπλου του Ατλαντικού Ωκεανού για ελληνικό πολεμικό πλοίο. Το 1908 ονομάστηκε υπασπιστής του τότε βασιλιά Γεώργιου Α’ και ένα χρόνο αργότερα προήχθη σε πλοίαρχο.

Λίγο πριν τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο τοποθετήθηκε αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου, ο οποίος κατέλαβε τη Λήμνο, την Ίμβρο, τη Θάσο, τη Σαμοθράκη, τα Ψαρά και τη Λέσβο.

Μετά τη λήξη και του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, ο Παύλος Κουντουριώτης προήχθη σε αντιναύαρχο και έγινε ο πρώτος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που έλαβε το βαθμό αυτό μετά τον Κωνσταντίνο Κανάρη.

Διατέλεσε υπουργός Ναυτικών στις κυβερνήσεις του Αλέξανδρου Ζαΐμη και Στέφανου Σκουλούδη (Σεπτέμβριος 1915-Ιουνιος 1916), ενώ ακολούθησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στα Χανιά και στη Θεσσαλονίκη εκφράζοντας τη διαφωνία του με την πολιτική της ουδετερότητας της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, την απομάκρυνση του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ και τη διαδοχή από τον βασιλιά Αλέξανδρο, ο Παύλος Κουντουριώτης διορίστηκε και πάλι υπουργός Ναυτικών (Ιούνιος 1917- Δεκέμβριος 1919).

Μετά τον ξαφνικό θάνατο του βασιλιά Αλέξανδρου (στις 12 Οκτωβρίου 1920), ο Παύλος Κουντουριώτης άσκησε την αντιβασιλεία. Ωστόσο μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920, αποστρατεύτηκε.

Στις 19 Δεκεμβρίου 1923, μετά την απομάκρυνση του βασιλιά Γεώργιου Β', ο Κουντουριώτης ανέλαβε και πάλι χρέη αντιβασιλέα. Την απόφαση έλαβε ο Νικόλαος Πλαστήρας.

Μετά την ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας στις 25 Μαρτίου 1924 και το δημοψήφισμα της 13ης Απριλίου του ίδιου χρόνου, ο Παύλος Κουντουριώτης ανακηρύχθηκε προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στο δημοψήφισμα το 69,95% τάχθηκε υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας και το 30,05% υπέρ της βασιλευόμενης.

Ακολούθησε η κατάληψη της εξουσίας από τον αντιστράτηγο Θεόδωρο Πάγκαλο (Ιανουάριος 1926), γεγονός που οδήγησε τον Παύλο Κουντουριώτη στην απόφαση να παραιτηθεί (Μάρτιος 1926).

Ο Πάγκαλος ανατράπηκε από τον υποστράτηγο Γεώργιο Κονδύλη τον Αύγουστο του 1926 και ο Κουντουριώτης επέστρεψε στην Προεδρία.

Στις 4 Ιουνίου 1929 εξελέγη από τη Βουλή και τη Γερουσία Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 259 ψήφους υπέρ, επί 309 παρόντων βουλευτών και γερουσιαστών. Βρέθηκαν επίσης 6 ψηφοδέλτια με άλλα ονόματα και 44 λευκά. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους παραιτήθηκε για λόγους υγείας.

Πέθανε στις 22 Αυγούστου 1935. Παντρεύτηκε δύο φορές: στο Λονδίνο το 1889 με την Αγγελική Πετροκόκκινου (1865-1903) και στην Αθήνα το 1918 με την Ελένη Κούππα (1876-1957). Απέκτησε παιδιά με την πρώτη του σύζυγο.

Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης διαδέχθηκε τον ναύαρχο Κουντουριώτη στην Προεδρία της Δημοκρατίας, όταν ο τελευταίος παραιτήθηκε για λόγους υγείας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1855 και πέθανε στη Βιέννη το 1936. Σπούδασε νομική στην Αθήνα και στα πανεπιστήμια της Λειψίας, της Χαϊδεμβέργης και του Βερολίνου, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στις Πολιτικές Επιστήμες.

Πολιτεύθηκε στην επαρχία Καλαβρύτων, όπου και εκλέχθηκε βουλευτής για πρώτη φορά το 1885 υπό τον Θεόδωρο Δηληγιάννη. Επανεκλέχθηκε σε όλες τις βουλευτικές περιόδους από το 1887 έως το 1915, ενώ στις τρεις πρώτες συνόδους της περιόδου 1895-1898 διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής.

Ένα χρόνο αργότερα έγινε υπουργός Δικαιοσύνης (έως το 1892), ενώ στις 21 Σεπτεμβρίου 1897 έγινε πρωθυπουργός. Παραιτήθηκε από το αξίωμα στις 2 Απριλίου 1899. Επί των ημερών του αναλήφθηκε η ύπατη αρμοστεία της Κρήτης από τον πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδος.

Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης σχημάτισε νέα κυβέρνηση από τις 12 Νοεμβρίου 1901 έως τις 24 Ιανουαρίου 1902. (Το 1902 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής και παραιτήθηκε).

Το 1906 διορίστηκε ύπατος αρμοστής της Κρήτης -διαδεχόμενος τον παραιτηθέντα πρίγκιπα Γεώργιο- θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1908.

Το 1914 εξελέγη διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1920. Το ίδιο διάστημα σχημάτισε τρεις βραχύβιες κυβερνήσεις (Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1915, Ιούνιος - Σεπτέμβριος 1916, Απρίλιος - Ιούνιος 1917).

Μετά τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1926 κανένα κόμμα δεν κατάφερε να συγκεντρώσει αυτοδυναμία με αποτέλεσμα να σχηματιστεί οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη. Παρέμεινε στην πρωθυπουργία έως τις 4 Ιουλίου 1928, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος έγινε και πάλι πρωθυπουργός.

Στις 20 Μαΐου 1929 εξελέγη αριστίνδην γερουσιαστής από τη Βουλή και δύο μέρες αργότερα πρόεδρος της Γερουσίας.

Μετά την παραίτηση του Παύλου Κουντουριώτη από την Προεδρία της Δημοκρατίας, ανέλαβε προσωρινά καθήκοντα Προέδρου (ως πρόεδρος της Γερουσίας) και στις 14 Δεκεμβρίου 1929 εξελέγη από Βουλή και Γερουσία Πρόεδρος της Δημοκρατίας με 257 ψήφους υπέρ, επί 327 παρόντων. Βρέθηκαν επίσης 38 λευκά και 32 ψηφοδέλτια με άλλα ονόματα. Επανεξελέγη στις 19 Οκτωβρίου 934 με 197 ψήφους υπέρ επί 329 παρόντων, θέση που διατήρησε μέχρι την πολιτειακή μεταβολή της 10ης Οκτωβρίου 1935 και την επιστροφή του βασιλιά Γεωργίου Β' στο θρόνο.

Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης πέθανε στη Βιέννη στις 15 Σεπτεμβρίου 1936.

Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1903 στη Μεσσήνη και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναγορεύθηκε διδάκτωρ νομικής το 1934. Το 1937 διορίσθηκε Υφηγητής Διοικητικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1943 τακτικός Καθηγητής της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών της οποίας διετέλεσε πρύτανης από το 1951 έως το 1958.

Το 1929 εισήλθε ως εισηγητής στο Συμβούλιο της Επικρατείας του οποίου διετέλεσε Πρόεδρος από το 1966 έως το 1969.

Ήταν ο πρόεδρος της Επιτροπής που την τριετία 1948-1951 συνέταξε τον Υπαλληλικό Κώδικα, ενώ έναν χρόνο αργότερα ανέλαβε κυβερνητικό αξίωμα ως υπουργός Προεδρίας και Εργασίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Δημήτρη Κουσόπουλου.

Το 1969 εξέδωσε απορριπτική απόφαση για τη νομιμότητα του δικτατορικού καθεστώτος και απομακρύνθηκε από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Το 1974, εξελέγη πρώτος βουλευτής Επικρατείας με τη ΝΔ. Παραιτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου, δέκα ημέρες μετά το δημοψήφισμα που κατήργησε τη βασιλεία, και η νέα Βουλή τον εξέλεξε προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας με 206 ψήφους. Ήταν Πρόεδρος έως τις 19 Ιουλίου 1975 όταν το αξίωμα ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, και οριστικοποιήθηκε πλέον η τελική μορφή του νέου πολιτεύματος.

Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 2002, σε ηλικία 99 ετών.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γεννήθηκε το 1899 στην Αθήνα. Αποφοίτησε το 1918 από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε για μικρό διάστημα τη δικηγορία. Με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι το 1920, τοποθετήθηκε στην ελληνική διπλωματική αποστολή στο Παρίσι και στη συνέχεια υπηρέτησε στο στρατό μέχρι το 1923. Την ίδια χρονιά, δημοσίευσε τις πρώτες του ποιητικές συλλογές και θεατρικά έργα, με το ψευδώνυμο Ύβος Δελφός. Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Φιλοσοφία και Φιλοσοφία του Δικαίου στη Χαϊδελβέργη επέστρεψε στην Αθήνα. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Νομικής το 1929, υφηγητής το 1930 και έκτακτος καθηγητής στη Νομική Αθηνών το 1932 στην έδρα της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά, συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στη Σκύρο, το 1941 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή.

Eπανήλθε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα μετά την απελευθέρωση και το 1945 ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βούλγαρη, καθώς και το Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών στην κυβέρνηση Κανελλόπουλου. Το 1946 παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων.

Από το 1949 ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εθνικής Παιδείας στην Κυβέρνηση Σοφούλη (1949), υφυπουργού Συντονισμού (1951), υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως και Κοινωνικής Πρόνοιας στις κυβερνήσεις Καραμανλή (1961, 1963) και υπουργού Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση του Π.Κανελλόπουλου το 1967, την τελευταία πριν από την εκδήλωση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών και την επιβολή της δικτατορίας.

Μετά τη μεταπολίτευση το 1974, ανέλαβε το υπουργείο Πολιτισμού στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη βουλευτής επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία.

Στις 20 Ιουνίου 1975, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξελέγη από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 210 ψήφους επί 295 παρόντων βουλευτών. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι το Μάιο του 1980.

Το 1961 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε αντιπρόεδρος και πρόεδρος. Το 1979 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας της Σορβόννης. Εξελέγη επίσης ξένος εταίρος της γαλλικής Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών, των Ακαδημιών της Ρουμανίας και του Μαρόκου, καθώς και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, Τέχνης και Γραμμάτων.

Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Έγραψε πλήθος επιστημονικές πραγματείες, νομικά, φιλοσοφικά και λογοτεχνικά συγγράμματα.

Ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Σεφεριάδου, κόρη του καθηγητή Διεθνούς Δικαίου Στυλιανού Σεφεριάδη και αδελφή του Νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Απεβίωσε το 1987.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1907 στην κωμόπολη Πρώτη της περιφέρειας Σερρών. Πατέρας του ο Γεώργιος Καραμανλής, μαχητής του εθνικού αγώνα στη Μακεδονία.

Μαθητεύει διαδοχικά στα σχολεία της Πρώτης, της Νέας Ζίχνης των Σερρών και τελικά στην Αθήνα. Την περίοδο 1925-1929 φοιτά στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1935 η πρώτη εκλογή ως βουλευτής Σερρών του Λαϊκού Κόμματος -άρνηση συνεργασίας με το καθεστώς της της 4ης Αυγούστου και επάνοδος στη δικηγορία το 1936.

Κατόπιν εγκατάστασης και προσωρινής άσκησης δικηγορίας στην Αθήνα, διαφεύγει στη Μέση Ανατολή για να επιστρέψει στην απελευθερωμένη Αθήνα. Εκλογή ως βουλευτής Σερρών στις πρώτες μεταπελευθερωτικές εκλογές (1946). Υπουργική θητεία 1946-1955: Αναλαμβάνει τα υπουργεία Εργασίας, Μεταφορών, Κοινωνικής Πρόνοιας, Δημοσίων Έργων, Συγκοινωνιών.

Αναλαμβάνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης το 1955 μετά το θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου. Υιοθέτηση της πρωτοβουλίας του βασιλέως από την συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του Ελληνικού Συναγερμού. Σύσταση Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ).

Πρωθυπουργός την περίοδο 1956-1963 μετά την εξασφάλιση απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις ( 1956, 1958, 1961) . Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, εξασφαλίζεται η συμμετοχή στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης με τη σύναψη της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΟΚ ( Ιούλιος 1961). Παράλληλα εξασφαλίζεται η ανεξαρτησία της Κύπρου (1959).

Παραίτηση από την πρωθυπουργία το 1963 μετά από διαφωνία με τον Βασιλέα Παύλο, απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στις γενικές εκλογές και οριστική αναχώρηση για το εξωτερικό. Παραμονή στο Παρίσι το διάστημα 1963-1974.

Θριαμβευτική επάνοδος στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1974 και συγκρότηση, υπό την προεδρία του, κυβερνήσεως εθνικής ενότητος με αποστολή την άμεση αντιμετώπιση της κυπριακής κρίσης και την αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών. Ακόλουθη σύσταση της Νέας Δημοκρατίας, αδιάβλητη διεξαγωγή γενικών εκλογών και, στη συνέχεια, δημοψηφίσματος που απολήγει στην εγκαθίδρυση του καθεστώτος της αβασίλευτης δημοκρατίας.

Αναλαμβάνει πρωθυπουργός, μετά την επικράτησή του σε δύο διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις (1974, 1977). Διατελεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας την περίοδο 1980-1985. Αποχή από κάθε ενεργή ανάμειξη στο δημόσιο βίο την περίοδο 1985-1990.

Δεύτερη προεδρική θητεία το διάστημα 1990-1995, 55 χρόνια μετά την είσοδό του στην πολιτική ζωή, και αφού διετέλεσε οκτώ χρόνια υπουργός, δεκατέσσερα πρωθυπουργός και πέντε, ήδη Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πέθανε στις 23 Απριλίου 1998 σε ηλικία 91 ετών.

Γεννήθηκε το 1929 στην Θεσσαλονίκη. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην ίδια πόλη. Αποφοίτησε το 1950 από τη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης. Κατά τη διετία 1965-67 μετέβη στη Γαλλία όπου παρακολούθησε μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών, με ειδικότητα το Εμπορικό Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο.

Μετά την αφυπηρέτησή του εκ του Στρατού εργάστηκε αρχικά ως δικηγόρος Θεσσαλονίκης (το 1954) και στη συνέχεια εντάχθηκε στο δικαστικό σώμα και υπηρέτησε ως ειρηνοδίκης, πρόεδρος ειρηνοδικών και πρωτοδίκης.

Το Μάρτιο του 1963 του ανατίθενται καθήκοντα ανακριτή στο Γ' Τμήμα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης και περίπου δύο μήνες αργότερα, στις 22 Μαΐου του ίδιου χρόνου του ανατίθεται η υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. Με την εξονυχιστική ανάκριση που διεξάγει καταδεικνύεται η ανάμιξη στη δολοφονία και των αστυνομικών Αρχών Θεσσαλονίκης, τα ανώτατα στελέχη των οποίων προφυλακίζονται. Ξεσπά πολιτικός σάλος στην Ελλάδα με βαρύτατο αντίκτυπο και στο εξωτερικό. Υπό την πίεση των γεγονότων της πολυτάραχης εκείνης περιόδου παραιτείται η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ο ίδιος αναχωρεί στο εξωτερικό.

Με την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών ανακαλείται από το εξωτερικό όπου απουσίαζε με εκπαιδευτική άδεια για μεταπτυχιακές σπουδές και σχεδόν ένα χρόνο μετά, το 1968, απολύεται από το Δικαστικό Σώμα και παράλληλα του απαγορεύεται να δικηγορεί. Μετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα. Κατά τη διάρκεια της Επταετίας συλλαμβάνεται δύο φορές. Την πρώτη κρατείται επί τρεις ημέρες στην Ασφάλειαν Αθηνών και τη δεύτερη επί περίπου ένα χρόνο, αρχικώς στο Ε.Α.Τ./ Ε.Σ.Α. και ακολούθως στις φυλακές Κορυδαλλού, έως τα τέλη του Νοεμβρίου 1971.

Με τη μεταπολίτευση του Ιουλίου 1974 του γίνεται πρόταση να πολιτευθεί, ο ίδιος ωστόσο προτιμά να επιστρέψει στο Δικαστικό Σώμα. Τοποθετείται στο Εφετείο Αθηνών. Από τη θέση αυτή μετέχει τον Αύγουστον 1976 στη σύνθεση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, το οποίο ασχολήθηκε με την πολύκροτη υπόθεση του γερμανού Ρολφ Πόλε, που συνελήφθη στην Ελλάδα και την έκδοση του οποίου ζητούσε η τότε Δυτική Γερμανία. Το 1981 προάγεται στο βαθμό του Προέδρου Εφετών, τοποθετούμενος στο Εφετείο Ναυπλίου, και το 1982 εκλέγεται αρεοπαγίτης.

Στις 29 Μαρτίου του 1985 εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ (αντιπροσώπευαν το 65% του εκλογικού σώματος), προκαλώντας ωστόσο την έντονη αντίδραση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, της Νέας Δημοκρατίας, καθώς μέχρι να προταθεί ο Χρήστος Σαρτζετάκης για τη θέση αυτή κοινή ήταν η πεποίθηση ότι θα επανεκλεγόταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ο Χρήστος Σαρτζετάκης γνωρίζει τη γαλλική και αγγλική γλώσσα. Έχει ενεργό συμμετοχή σε επιστημονικούς συλλόγους και ανηγορεύθη επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Δημοσίευσε διάφορα μελετήματα, νομικά και άλλα Είναι έγγαμος με την Ευφροσύνη Αργυρίου, ιστορικό-αρχαιολόγο, και έχει μία κόρη.

O Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα στις 15 Αυγούστου 1926. Πατέρας του ο Δημήτριος Στεφανόπουλος, δικηγόρος, ο οποίος διετέλεσε βουλευτής και υπουργός, μητέρα του η Βρισηϊς Φιλοπούλου.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1954 άσκησε ενεργό δικηγορία μέχρι το 1974, ως μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών. Αρχισε να πολιτεύεται στις εκλογές του 1958 με την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) και εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αχαΐας το 1964. Επανεξελέγη βουλευτής Αχαΐας, με τη Νέα Δημοκρατία (ΝΔ) στις εκλογές του 1974, 1977, 1981 και 1985. Διετέλεσε Γραμματεύς της Κοινοβουλευτικής ομάδος και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος από το 1981 μέχρι το 1985.

Το 1974 μετέσχε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως υφυπουργός Εμπορίου. Τα επόμενα επτά χρόνια υπήρξε μέλος των κυβερνήσεων της ΝΔ ως υπουργός Εσωτερικών από το Νοέμβριο του 1974 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1976, υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (Σεπτέμβριος 1976 - Νοέμβριος 1977) και υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (1977-1981).

Τον Αύγουστο του 1985, ο Κ.Στεφανόπουλος αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία και στις 6 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους ίδρυσε το κόμμα της Δημοκρατικής Ανανέωσης (ΔΗΑΝΑ). Εξελέγη βουλευτής Α' Αθηνών στις εκλογές του 1989, ενώ παρέμεινε πρόεδρος του κόμματος αυτού μέχρι τον Ιούνιο του 1994, οπότε το κόμμα αυτό ανέστειλε τη δράση του.

Εν όψει των προεδρικών εκλογών του 1995, το κόμμα της Πολιτικής Ανοιξης (ΠΟΛΑΝ) πρότεινε και στήριξε ως υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας, τον Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο ο οποίος με τη στήριξη και του ΠΑΣΟΚ εξελέγη στις 8 Μαρτίου 1995, κατά την τρίτη ψηφοφορία, με 181 ψήφους ως ο πέμπτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά τη μεταπολίτευση του 1974 και την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος διαδέχθηκε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στις 10 Μαρτίου 1995. Στο διάστημα της Προεδρίας του ταξιδεύει τακτικά στο εσωτερικό της χώρας. Επίσης κάθε χρόνο πραγματοποιεί 3 με 4 επισήμους επισκέψεις σε άλλες χώρες και δέχεται ίσον αριθμό επισκέψεων ξένων Αρχηγών Κρατών. Δέχεται πολλούς επισκέπτες στο Προεδρικό Μέγαρο, απαντά σε όλες τις επιστολές που του απευθύνονται και υποδέχεται στο Προεδρικό Μέγαρο μαθητές όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης από σχολεία όλης της χώρας.

Επανεξελέγη στο Προεδρικό αξίωμα στις 8 Φεβρουαρίου 2000 με την πρώτη ψηφοφορία αφού έλαβε 269 ψήφους επί 298 παρόντων βουλευτών.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια της θητείας του συνέχισε να κατοικεί στην ιδιωτική κατοικία του, μαζί με το μεγαλύτερο γυιό του, τη νύφη του και τα δυο εγγόνια του. Μετά την αποχώρησή του από την Προεδρία της Δημοκρατίας θα δίνει το «παρών» στο λιτό γραφείο του, στο κέντρο της Αθήνας, όπου μετέφερε τα έπιπλά του από το δικηγορικό του γραφείο στην Πάτρα.

Νυμφεύθηκε την Τζένη Στουνοπούλου. Έζησαν μαζί 29 χρόνια, μέχρι το θάνατό της το 1988 και απέκτησαν τρία παιδιά.

Ο Κάρολος Παπούλιας γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1929. Σπούδασε νομική στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Μονάχου και απέκτησε διδακτορικό τίτλο στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας.

Έχει διατελέσει υπουργός Εξωτερικών τις περιόδους από 26/7/1985 έως 2/7/1989 και από 13/10/1993 έως 22/1/1996. Υπηρέτησε επίσης κατά διαστήματα ως υφυπουργός Εξωτερικών και αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας. Εξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων του ΠΑΣΟΚ από το 1977 έως το 2004.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, μαθητής στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου, πήρε μέρος στην Αντίσταση εναντίον των κατακτητών.

Το 1967, ένα μήνα μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών βρισκόταν στη Γερμανία, όπου πρωτοστάτησε στην ίδρυση της αντιστασιακής οργάνωσης «Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ενωση Εξωτερικού», της οποίας εξελέγη γενικός γραμματέας.

Καθ' όλη τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-1974) συνεργαζόταν τακτικά στην ελληνική εκπομπή της Deutsche Welle καταγγέλοντας το καθεστώς των συνταγματαρχών.

Το 1974 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ και έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος.

Από τον Απρίλιο του 1975 έως το 1985 διετέλεσε γραμματέας της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων του ΠΑΣΟΚ, ενώ από το 1976 έως το 1980 ήταν μέλος του Συντονιστικού Συμβουλίου του κόμματος.

Το 1977, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στην εκλογική περιφέρεια Ιωαννίνων.

Το 1981, ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως υφυπουργός Εξωτερικών και έκτοτε συμμετείχε ανελλειπώς στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου.

Στις 30 Ιουλίου 1989, εξελέγη από την Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ γραμματέας στον Κοινοβουλευτικό Τομέα Εργασίας του υπουργείου Εξωτερικών. Το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, συμμετείχε στην οικουμενική κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα ως αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας.

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1990, στο 2ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, εξελέγη εκ νέου μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και επανεξελέγη στις 17 Απριλίου 1994, στο 3ο Συνέδριο του Κινήματος.

Στις 11 Οκτωβρίου του 1995, εξελέγη για πρώτη φορά μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου (ΕΓ) του ΠΑΣΟΚ και την επομένη ορίστηκε μέλος της Πολιτικής Γραμματείας.

Στις 30 Ιουνίου 1996, στο 4ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ επανεξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στις 22 Οκτωβρίου 1996, εξελέγη πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας.

Μετά τις εκλογές του 1996, ανέλαβε επικεφαλής της ελληνικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας στον ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη).

Το Μάρτιο του 1999, στο 5ο συνέδριο του κινήματος, εξελέγη εκ νέου μέλος της ΚΕ. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, εξελέγη πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και Αμυνας της Βουλής.

Τον Ιούλιο του 2000, ορίστηκε μέλος του ΔΣ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Διεθνούς Ιδρύματος Ολυμπιακής Εκεχειρίας.

Τον Οκτώβριο του 2001, στο 6ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, επανεξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Το Νοέμβριο του 2001, το 2002 και τον Οκτώβριο του 2003, επανεξελέγη πρόεδρος της Διαρκούς Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής.

Στις 8 Φεβρουαρίου του 2005 εξελέγη έκτος Πρόεδρος της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας με 279 ψήφους.

«Στις 3 Φεβρουαρίου 2010 επανεξελέγη με 266 ψήφους από τις ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, ενώ 32 βουλευτές του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσαν «παρών».

Η δεύτερη θητεία του σφραγίστηκε από την εφαρμογή του προγράμματος ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, το οποίο προκάλεσε μεγάλη κοινωνική αναταραχή, αλλά και πολιτικές ανακατατάξεις.

Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές ήταν στην Θεσσαλονίκη το 2011, όταν διεκόπη η στρατιωτική παρέλαση για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και ο Πρόεδρος αποχώρησε.

Επίσης, σε μια από τις πλέον σπάνιες παρεμβάσεις του, τον Δεκέμβριο του 2014, ο Κάρολος Παπούλιας επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, ζητώντας να υπάρξει λύση στο θέμα του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού.

Είναι παντρεμένος με την Μαρία Πάνου και έχει τρεις κόρες.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί σύμφωνα με το Σύνταγμα τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος. Ωστόσο, οι αρμοδιότητες του Προέδρου όπως ορίστηκαν με την αναθεώρηση του 1986, και επαναβεβαιώθηκαν με την αναθεώρηση του 2001, είναι περιορισμένες σε σχέση με τις αρμοδιότητες του πρωθυπουργού και των υπουργών.

Οι αρμοδιότητες αυτές οριοθετούνται ρητά από το άρθρο 50 του Συντάγματος, κατά το οποίο «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει άλλες αρμοδιότητες παρά μόνο όσες του απονέμουν ρητά το Σύνταγμα και οι νόμοι που είναι σύμφωνοι μ’ αυτό».

Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 35 «καμία πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ισχύει ούτε εκτελείται χωρίς την προσυπογραφή του αρμόδιου υπουργού», εκτός από τις τις εξαιρέσεις που αναφέρονται περιοριστικά στην παράγραφο 2 του ιδίου άρθρου και είναι: α) ο διορισμός πρωθυπουργού, β) η ανάθεση διερευνητικής εντολής για σχηματισμό κυβέρνησης, γ) η διάλυση της Bουλής, αν δεν την προσυπογράψει κατά περίπτωση –όπως προβλέπεται από τις διατάξεις του Συντάγματος- ο πρωθυπουργός ή το Υπουργικό Συμβούλιο, δ) η αναπομπή νομοσχεδίου ή πρότασης νόμου που έχει ψηφιστεί από τη Bουλή και ε) ο διορισμός του προσωπικού των υπηρεσιών της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρα 30 έως 50) ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τις εξής αρμοδιότητες:

Διεθνής παραστάτης, υπογραφή διεθνών συνθηκών: Εκπροσωπεί διεθνώς το Kράτος, κηρύσσει πόλεμο, συνομολογεί συνθήκες ειρήνης, συμμαχίας, οικονομικής συνεργασίας και συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και τις ανακοινώνει στη Bουλή, με τις αναγκαίες διασαφήσεις, όταν το συμφέρον και η ασφάλεια του Kράτους το επιτρέπουν. Η αρμοδιότητα αυτή είναι τυπική και ασκείται ουσιαστικά από την κυβέρνηση. Χορηγεί τα διαπιστευτήρια γράμματα στους διπλωματικούς αντιπροσώπους της χώρας στα ξένα κράτη και δέχεται τα διαπιστευτήρια γράμματα των ξένων διπλωματικών αντιπροσώπων.

Διορισμός πρωθυπουργού και κυβέρνησης: Διορίζει τον πρωθυπουργό και, με πρότασή του, διορίζει και παύει τα λοιπά μέλη της κυβέρνησης και τους υφυπουργούς. Πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος το οποίο διαθέτει στη Bουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών.

Ανάθεση διερευνητικής εντολής: Aν δεν διαπιστωθεί η δυνατότητα αυτοδύναμης κυβέρνησης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει διερευνητική εντολή αρχικά στον αρχηγό του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία και εάν δεν διαπιστωθεί δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης στη συνέχεια δίνει την εντολή αυτή διαδοχικά στον αρχηγό του δεύτερου και του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος. Kάθε διερευνητική εντολή ισχύει για τρεις ημέρες. Aν οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων και, αν επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Bουλής, επιδιώκει το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα κόμματα της Bουλής για τη διενέργεια εκλογών και σε περίπτωση αποτυχίας αναθέτει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Eπικρατείας ή του Aρείου Πάγου ή του Eλεγκτικού Συνεδρίου το σχηματισμό κυβέρνησης, όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής, για να διενεργήσει εκλογές και διαλύει τη Bουλή. H πρόταση για την ανάθεση εντολής γίνεται μέσα σε τρεις ημέρες από την ημέρα που ο πρόεδρος της Bουλής ή ο αναπληρωτής του ανακοινώνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη δύναμη των κομμάτων στη Bουλή και η ανακοίνωση αυτή γίνεται πριν από κάθε ανάθεση εντολής.

Παύση της κυβέρνησης: O Πρόεδρος της Δημοκρατίας απαλλάσσει από τα καθήκοντά της την κυβέρνηση, αν αυτή παραιτηθεί, καθώς και αν η Bουλή αποσύρει την εμπιστοσύνη της. Αν ο Πρωθυπουργός παραιτηθεί, εκλείψει ή αδυνατεί για λόγους υγείας να ασκήσει τα καθήκοντά του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει πρωθυπουργό αυτόν που προτείνει η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος στο οποίο ανήκει ο απερχόμενος Πρωθυπουργός, εφόσον αυτό διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών.

Σύγκληση της Βουλής, αναστολή εργασιών: Συγκαλεί τη Bουλή τακτικά μία φορά κάθε χρόνο και εκτάκτως κάθε φορά που το κρίνει εύλογο. Κηρύσσει αυτοπροσώπως ή διά του πρωθυπουργού την έναρξη και τη λήξη κάθε βουλευτικής περιόδου. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας μία φορά μόνο μπορεί να αναστείλει τις εργασίες της βουλευτικής συνόδου, είτε αναβάλλοντας την έναρξη είτε διακόπτοντας την εξακολούθησή τους. H αναστολή των εργασιών δεν επιτρέπεται να διαρκέσει περισσότερο από τριάντα ημέρες ούτε να επαναληφθεί κατά την ίδια βουλευτική σύνοδο χωρίς τη συγκατάθεση της Bουλής.

Διάλυση της Βουλής: O Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να διαλύσει τη Bουλή: α) εάν δεν τελεσφορήσουν οι διερευνητικές εντολές και επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού Κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής β) εάν έχουν παραιτηθεί ή και καταψηφιστεί από αυτή δύο κυβερνήσεις και η σύνθεσή της δεν εξασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα και γ) για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας, κατόπιν πρότασης της κυβέρνησης που έχει την εμπιστοσύνη της διαλυόμενης Bουλής.

Έκδοση και δημοσίευση νόμων και διαταγμάτων: Εκδίδει και δημοσιεύει τους νόμους που έχουν ψηφιστεί από τη Bουλή μέσα σε ένα μήνα από την ψήφισή τους. Mέσα στην προθεσμία που προβλέπεται στο προηγούμενο εδάφιο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να αναπέμψει στη Bουλή νομοσχέδιο που έχει ψηφιστεί από αυτή, εκθέτοντας και τους λόγους της αναπομπής. Πρόταση νόμου ή νομοσχέδιο που έχει αναπεμφθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη Bουλή εισάγεται στην Oλομέλειά της και, αν επιψηφιστεί και πάλι με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το εκδίδει και το δημοσιεύει υποχρεωτικά μέσα σε δέκα ημέρες από την επιψήφισή του. Επίσης εκδίδει τα διατάγματα που είναι αναγκαία για την εκτέλεση των νόμων και δεν μπορεί ποτέ να αναστείλει την εφαρμογή τους ούτε να εξαιρέσει κανέναν από την εκτέλεσή τους. Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου: Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Oι πράξεις αυτές υποβάλλονται στη Bουλή για κύρωση.

Προκήρυξη δημοψηφίσματος: O Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου.

Διαγγέλματα: Σε εντελώς εξαιρετικές περιστάσεις μπορεί να απευθύνει προς το λαό διαγγέλματα, έπειτα από σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού. Tα διαγγέλματα προσυπογράφονται από τον πρωθυπουργό και δημοσιεύονται στην Eφημερίδα της Kυβερνήσεως.

Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων: O Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι συμβολικός αρχηγός των Eνόπλων Δυνάμεων, που τη διοίκησή τους ασκεί η κυβέρνηση.

Χάρη και αμνηστία: O Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει το δικαίωμα, ύστερα από πρόταση του υπουργού Δικαιοσύνης και γνώμη συμβουλίου που συγκροτείται κατά πλειοψηφία από δικαστές, να χαρίζει, μετατρέπει ή μετριάζει τις ποινές που επιβάλλουν τα δικαστήρια, καθώς και να αίρει τις κάθε είδους νόμιμες συνέπειες ποινών που έχουν επιβληθεί. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας μόνο με τη συγκατάθεση της Bουλής έχει το δικαίωμα να απονέμει χάρη σε υπουργό που καταδικάστηκε. Aμνηστία παρέχεται μόνο για πολιτικά εγκλήματα, με νόμο που ψηφίζεται από την Oλομέλεια της Bουλής με πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών. Aμνηστία για κοινά εγκλήματα δεν παρέχεται ούτε με νόμο.

Κατάσταση πολιορκίας: Κηρύσσει τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας εφόσον η Βουλή απουσιάζει ή υφίσταται αντικειμενική αδυναμία έγκαιρης σύγκλησής της, έπειτα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου.

Άλλες αρμοδιότητες: O Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει και παύει, σύμφωνα με το νόμο, τους δημόσιους υπαλλήλους, εκτός από τις εξαιρέσεις που ορίζει ο νόμος. Απονέμει τα προβλεπόμενα παράσημα σύμφωνα με τις διατάξεις του σχετικού νόμου.

Σύμφωνα με το άρθρο 30 του Συντάγματος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος. Eκλέγεται από τη Bουλή για πενταετή θητεία, που μπορεί να ανανεωθεί μία φορά μόνο, με την ψήφο της εθνικής αντιπροσωπείας.

Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να εκλεγεί όποιος έχει γίνει Έλληνας πολίτης πριν από τουλάχιστον πέντε έτη, έχει από πατέρα ή μητέρα ελληνική καταγωγή, έχει συμπληρώσει το τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας του και έχει τη νόμιμη ικανότητα του εκλέγειν (άρθρο 31 του Συντάγματος).

H εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη Bουλή γίνεται με ονομαστική, φανερή, ψηφοφορία και σε ειδική συνεδρίαση, που συγκαλείται από τον Πρόεδρο της Bουλής έναν τουλάχιστο μήνα πριν λήξει η θητεία του εν ενεργεία Προέδρου της Δημοκρατίας (άρθρο 32).

Η πρώτη φάση της διαδικασίας εκλογής περιλαμβάνει τρεις ψηφοφορίες:

α) Στην πρώτη ψηφοφορία απαιτείται πλειοψηφία των δύο τρίτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών, δηλαδή 200 ψήφοι.

β) Εάν δεν συγκεντρωθεί η πλειοψηφία αυτή, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται έπειτα από πέντε ημέρες και απαιτείται η ίδια πλειοψηφία.

γ) Εάν και πάλι δεν συγκεντρωθεί η απαιτουμένη πλειοψηφία, διεξάγεται τρίτος γύρος ψηφοφορίας έπειτα από πέντε ημέρες και εκλέγεται Πρόεδρος Δημοκρατίας εκείνος που συγκεντρώνει την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών, δηλαδή 180 ψήφοι.

Εάν δεν επιτευχθεί ούτε και στην τρίτη ψηφοφορία η αυξημένη αυτή πλειοψηφία, η Bουλή διαλύεται μέσα σε δέκα ημέρες από την ψηφοφορία, και προκηρύσσονται εκλογές για ανάδειξη νέας Bουλής. H Bουλή που αναδεικνύεται από τις νέες εκλογές, αμέσως μόλις συγκροτηθεί σε σώμα, προχωρά στη δεύτερη φάση της διαδικασίας για την εκλογή του Προεδρου της Δημοκρατίας. Η φάση αυτή περιλαμβάνει επίσης τρεις ψηφοφορίες:

α) Κατά την πρώτη ψηφοφορία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλαδή 180 ψήφοι.

β) Εάν δεν επιτευχθεί η πλειοψηφία αυτή, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται έπειτα από πέντε ημέρες και απαιτείται απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των βουλευτών, δηλαδή 151 ψήφοι.

γ) Τέλος, εάν δεν επιτευχθεί ούτε και αυτή η πλειοψηφία τότε έπειτα από πέντε ημέρες, διεξάγεται η τρίτη και τελευταία ψηφοφορία, μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν, κατά την οποία εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνος που συγκεντρώνει τις περισσότερες ψήφους.

Ειδικές περιπτώσεις

Εάν η Bουλή έχει διαλυθεί με οποιονδήποτε τρόπο, η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας αναβάλλεται ώσπου να συγκροτηθεί σε σώμα η νέα Bουλή και μέσα σε είκοσι ημέρες, το αργότερο.

Εάν η διαδικασία για την εκλογή νέου Προέδρου δεν περατωθεί εγκαίρως, ο ήδη Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξακολουθεί να ασκεί τα καθήκοντά του και μετά τη λήξη της θητείας του ώσπου να αναδειχθεί νέος Πρόεδρος.

Εάν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κωλύεται για οποιονδήποτε λόγο να ασκήσει τα καθήκοντά του πέρα από τριάντα ημέρες συγκαλείται υποχρεωτικά η Bουλή, ακόμη και αν αυτή έχει διαλυθεί, για να αποφασίσει με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του συνόλου των μελών της, αν συντρέχει περίπτωση εκλογής νέου Προέδρου. Σε καμία περίπτωση η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας δεν μπορεί να καθυστερήσει περισσότερο από έξι συνολικά μήνες, αφότου άρχισε η αναπλήρωσή του που προκλήθηκε από αδυναμία του.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που παραιτείται πριν από τη λήξη της θητείας του δεν μπορεί να λάβει μέρος στην εκλογή που επακολουθεί εξαιτίας της παραίτησής του.

Σε περίπτωση πολέμου, η προεδρική θητεία παρατείνεται έως τη λήξη του.

Αναπλήρωση

Σύμφωνα με το άρθρο 34 του Συντάγματος, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν απουσιάζει στο εξωτερικό περισσότερο από δέκα ημέρες, αν πεθάνει, παραιτηθεί, κηρυχθεί έκπτωτος ή αν κωλύεται για οποιονδήποτε λόγο να ασκήσει τα καθήκοντά του, τον αναπληρώνει προσωρινά ο Πρόεδρος της Bουλής. Αν δεν υπάρχει Bουλή, ο Πρόεδρος της τελευταίας Bουλής και, αν αυτός αρνείται ή δεν υπάρχει, η Kυβέρνηση συλλογικά.

Kατά την περίοδο της αναπλήρωσης του Προέδρου δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις για τη διάλυση της Bουλής, με εξαίρεση την περίπτωση του άρθρου 32 παράγραφος 4, καθώς και οι διατάξεις για την παύση της Kυβέρνησης και την προσφυγή σε δημοψήφισμα, κατά τις διατάξεις του άρθρου 38 παράγραφος 2 και του άρθρου 44 παράγραφος 2.

Aν η αδυναμία του Προέδρου της Δημοκρατίας να ασκήσει τα καθήκοντά του παρατείνεται πέρα από τριάντα ημέρες, συγκαλείται υποχρεωτικά η Bουλή, ακόμη και αν αυτή έχει διαλυθεί, για να αποφασίσει με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του συνόλου των μελών της, αν συντρέχει περίπτωση εκλογής νέου Προέδρου. Σε καμία πάντως περίπτωση η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας δεν μπορεί να καθυστερήσει περισσότερο από έξι συνολικά μήνες, αφότου άρχισε η αναπλήρωσή του που προκλήθηκε από αδυναμία του.